Από μικρή ηλικία θυμάμαι έντονα το πρόβλημα που υπάρχει στα σύνορα μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας, ιδιαίτερα τις περιόδους των γιορτών. Κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι, χιλιάδες άνθρωποι αναγκάζονται να περιμένουν σε ουρές πολλών χιλιομέτρων, μέσα σε αυτοκίνητα και λεωφορεία, για ατελείωτες ώρες, προκειμένου να καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα. Η ταλαιπωρία αυτή δεν αφορά μόνο τον χαμένο χρόνο, αλλά και τις δύσκολες συνθήκες αναμονής, ειδικά για οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένους ή ανθρώπους που ταξιδεύουν για σοβαρούς προσωπικούς λόγους.Το φαινόμενο αυτό δεν είναι καινούργιο· επαναλαμβάνεται εδώ και δεκαετίες, γεγονός που δημιουργεί εύλογα ερωτήματα. Ζούμε σε μια εποχή όπου η τεχνολογία έχει προχωρήσει, οι διαδικασίες θα μπορούσαν να είναι πιο γρήγορες και τα δύο κράτη δηλώνουν ότι επιθυμούν καλές σχέσεις και συνεργασία. Μάλιστα, όπως είδαμε και τις προηγούμενες ημέρες, πραγματοποιούνται συναντήσεις σε υψηλό επίπεδο μεταξύ των κυβερνήσεων για σημαντικά πολιτικά, οικονομικά και διπλωματικά ζητήματα.Με βάση όλα αυτά, γεννιέται μια απορία: πόσο δύσκολο είναι πραγματικά να λυθεί το πρόβλημα της συμφόρησης στα σύνορα; Πρόκειται για ένα ζήτημα που επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητα χιλιάδων πολιτών και από τις δύο πλευρές, αλλά και τις σχέσεις των δύο χωρών σε πρακτικό επίπεδο. Με καλύτερο σχεδιασμό, ενίσχυση του προσωπικού στις περιόδους αιχμής, εκσυγχρονισμό των υποδομών και ουσιαστική συνεργασία, θα μπορούσε να υπάρξει μια σημαντική βελτίωση.Τελικά, το θέμα των συνόρων δεν είναι απλώς ένα τεχνικό πρόβλημα. Είναι ζήτημα σεβασμού προς τους πολίτες, προς τον χρόνο τους και προς την ανάγκη τους να μετακινούνται με αξιοπρέπεια και ασφάλεια. Και όσο παραμένει άλυτο, τόσο περισσότερο ενισχύεται το ερώτημα γιατί ένα τόσο χρόνιο και γνωστό πρόβλημα δεν έχει ακόμη αντιμετωπιστεί ουσιαστικά.
Andri Pushi